Zaterdag 2 juni 2007
Voor deze dag hadden we als bestemming in ieder geval Mylopótamos uitgekozen, want daar hebben in de kloof in vroegere tijden vierentwintig watermolens gestaan die tot na de Tweede Wereldoorlog in gebruik waren om graan te malen. Het water van de beek werd op bepaalde plaatsen via een dam en goten omgeleid om zo de molens van water te voorzien. Aangezien mijn interesse uitgaat naar wind- en/of watermolens, moest er dus ook een bezoek gebracht worden aan dit gebied. En de natuur moet daar wondermooi zijn, als je de diverse beschrijvingen in de toeristische gidsen moest geloven. En dat bleek dus ook te kloppen. Nadat we de auto hadden geparkeerd bij het dorpsplein van Mylopótamos gingen we op weg met in de hand het boekje met wandelroutes, dat door onze host was samengesteld over het eiland. Dit handige boekje hadden we gekocht bij de informatiesessie op de eerste dag.
Bij de splitsing kwamen we een grote “verrassing” tegen. Wegwerkers gingen namelijk de weg asfalteren en de hele weg was over de gehele breedte geteerd. De wegwerkers wenkten dat wij er wel langs konden, maar dan over een zeer smalle strook langs de zijkanten van de weg. We hebben de gok maar genomen, want er was verder geen mogelijkheid om bij ons doel te komen. Heel voorzichtig lopend om zo weinig mogelijk teer aan onze schoenzolen te krijgen, kwamen we dan bij het punt aan, waar we een smalle en sterk dalend keien pad af moesten lopen de kloof in. Dit pad was op sommige plaatsen echt een “enkelbreker”, want je moest ontzettend goed opletten waar de voeten werden neergezet. Al snel zag je aan de overkant van de kloof de eerste resten van watermolens en je hoorde het water in de diepte kletteren. We daalden nog verder het slingerende keien pad af en kwamen aan bij het heldere en frisse water van de beek. Nog een stuk verder kwamen we bij een oude stenen brug en nog een aantal ruïnes van watermolens. We namen rustig de tijd om deze bijzondere plek op ons in te laten werken met daarbij nog een klein en mooi meertje, waarin de kikkers van hun aanwezigheid blijk gaven.
Na een korte rustpauze werd dezelfde weg terug gevolgd. En dat viel niet mee! Het werd een hele klauterpartij in de hitte. Regelmatig werd een rustpauze genomen op een schaduwrijk plekje en we konden weer een stuk verder. Uiteindelijk kwamen we dan bij de nieuw geasfalteerde weg aan, maar die konden we helaas niet meer belopen, want het asfalt was nog heet en zacht en moest dus nog gewalst worden. Vlug de weg overgestoken naar een landweggetje aan de overkant en via een omweg langs de oude okergele school van Mylopótamos kwamen we dan uiteindelijk weer op het dorpsplein uit. Op het terras van het dorpscafé O Platanos nog iets te drinken genomen en een tosti ham/kaas/tomaat ging er ook wel in.
De rit werd vervolgens voortgezet naar de grot van Agía Sofía en naar Limionas. Gedurende de zomermaanden zou deze grot te bezichtigen zijn, maar er was niemand te zien. Wel kon de deur worden geopend en je keek rechtstreeks in een donker gat. Tegen de linkerwand lagen nog enkele helmen en lampen, maar toen de ogen waren gewend aan het schaarse licht bleek dat de ingang van de grot bestaat uit schitterende fresco’s. Een lust voor het oog, maar ook voor het oor, want je kon in de verte de druppels in de grot horen vallen.
Na dit korte bezoek doorgereden naar het haventje en strandje van Limionas. De weg is mooi om te rijden met schitterende vergezichten en scherpe haarspeldbochten.
Vanwege de tijd, omdat we nog Kato Chora wilden bezoeken, zijn we hier niet lang gebleven en zijn weer teruggereden richting Mylopótamos.
Het oude vestingstadje Kato Chora was destijds een veilige thuishaven voor ongeveer vijftig families uit Kreta en Cyprus, die door aanvallen geteisterd werden. In dit oude dorpsgedeelte ligt op het plein nog het oude engelse schoolgebouw, met daarnaast de poort met de Venetiaanse leeuw van Sint Marcos. In de oude vesting bevinden zich de ruïnes van een Venetiaanse nederzetting uit 1545, overblijfselen van woonhuizen, gedeeltes van de kasteelmuur en acht Byzantijnse kerken. Vanaf deze nederzetting heb je prachtige uitzichten. Nadat we deze indrukwekkende nederzetting uitvoerige hebben bekeken, gefilmd en gefotografeerd, is laat in de middag de terugreis aanvaard richting Plateia Ammos, voor het meemaken van een gezellige muzikale avond. Maar ……. er wachtte ons nog een tweede verrassing, want op de terugweg, net na het plaatsje Areoi, was men de weg aan het asfalteren. Wij vonden het al vreemd, dat wij over vers gelegd asfalt hadden gereden, de sporen stonden er in, en ja hoor even verder was de weg over de volle breedte geblokkeerd door een asfaltmachine en wij konden er dus niet langs. Géén waarschuwingsborden, géén omleidingsroute aangegeven, helemaal niets. Er was maar één oplossing en dat was terugrijden naar Mylopótamos, weer over het nieuwe asfalt, en dan richting Kalokerines, halverwege afslaan naar de hoofdroute van het eiland en dan richting Dokana en Potamós.
Tijdens de informatiebijeenkomst had de host ons verteld dat er iedere zaterdagavond, in taverna Barkoula recht tegenover onze verblijfplaats, originele Griekse muziek werd gespeeld door een bouzouki-speler en een gitarist. Het was ons trouwens al opgevallen dat er op de buitenmuur van de taverna de woorden “rembetika” en “laika” waren geschilderd als reclame. En dat betekent originele griekse muziekstijlen. Voor ons moest dat dus ongetwijfeld een gezellige avond gaan worden. Enkele dagen er voor hadden wij al een tafeltje besproken, want er was bij verteld dat het meestal wel druk was. Dat viel achteraf wel mee. Van de touroperator hadden wij een voucher ontvangen voor een gratis diner en die hebben wij voor deze avond gebruikt. Om eerlijk te zijn: wij hebben het er goed van genomen. Om ongeveer half elf begon de muziek te spelen en dat heeft geduurd tot ongeveer half drie in de nacht. De bouzouki-speler was de eigenaar van het restaurant en de begeleider op gitaar bleek de “zingende dokter”, de lokale hartchirurg van het eiland te zijn. Enkele dagen te voren hadden wij deze bijzondere man al een keer gezien in Agía Pelagía en wij dachten toen dat het wel een bouwvakker of iets dergelijks zou kunnen zijn, maar dat bleek dus een misvatting. En de verrassing was dan ook groot toen wij dezelfde man binnen zagen komen in Barkoula en hij op zijn gitaar begon in te spelen. Het is een geweldige avond geworden en zeker voor herhaling vatbaar. De afspraak voor de volgende zaterdag was dan ook snel gemaakt.