Woensdag 6 juni 2007
Wat betreft het tweede cadeau bleek er in de envelop, die op de deur was geplakt een brief te zitten, die geschreven was uit naam van onze lieve kleindochter en wij mochten eten in een restaurant op haar kosten naar onze eigen keuze en op een tijdstip, dat wij zelf uit mochten kiezen. Dit als dank voor hetgeen wij het jaar daarvoor mee hadden moeten maken, namelijk haar te vroege geboorte tijdens onze vakantie in 2006 op de Pelopónessos. En ook voor de periode na haar geboorte, die zij in het ziekenhuis moest verblijven. De host van de touroperator had er nog een briefje bij gedaan, dat hij alles voor ons zou regelen en achteraf bleek de moeder van onze kleindochter alles al met de touroperator had geregeld buiten ons om, natuurlijk als verrassing voor ons, maar dat even terzijde. Voor ons was dit natuurlijk erg emotioneel en gaf nog meer glans aan onze vakantie. Ook alle lof voor de host die de moeite had genomen om de envelop ’s avonds laat nog bij de accommodatie te brengen en op de deur te plakken.
Na het opstaan, douchen en het ontbijt eerst maar eens naar de bakker in Karavas gereden om lekker vers brood en enkele andere lekkernijen te halen. Nou kwamen we elke dag wel door Karavas heen, een andere weg is er immers niet, maar deze keer maar eens een stop gemaakt bij de bakkerij. De bakker was een zeer enthousiaste man, die voluit vertelde over zijn producten en voordat je iets kocht, moest er eerst geproefd worden of het product wel beviel. Want hij stond erop dat het goede kwaliteit moest zijn, zo niet de beste en hij was zeer trots op zijn bijzondere Kythiriaanse specialiteiten. We hebben hier een soort een soort geroosterde minibroodjes gekocht, die de inwoners van Kythira gebruiken bij hun picknicks, waarbij zij deze minibroodjes dan dopen in bronwater. Wij proefden deze minibroodjes en vonden ze erg lekker. Dus een zak gekocht om later op de dag deze op het strand op te gaan eten.
De dag werd voortgezet via de weg, die langs het vliegveld gaat, naar het klooster Agia Moni. Op de hoek van de weg, die naar het klooster gaat staat een standbeeld van ………………..
Dit klooster uit 1840 hebben we al diverse keren vanuit de verte boven op een berg bij Diakófti zien liggen. Dus moest het er maar een keer van komen om ook dit klooster te bezoeken. Agia Moni is gebouwd ter ere van de Heilige Maagd Maria. Ieder jaar komen hier vele gelovigen op 6 augustus om de naamdag van de beschermheilige te vieren. Velen blijven dan de volgende vijftien dagen in het klooster om te bidden en te vasten. De verblijfsruimten zijn erg karig ingericht met enkele bedden en een kleine kookgelegenheid en niet voorzien van enige verwarming. Eerst hebben we rond het klooster gelopen om te genieten van het uitzicht over Diakófti en over de zee naar de Pelopónessos aan de overkant. Wij dachten dat dit klooster ook wel gesloten zou zijn, maar nadat wij de balk van de toegangsdeur hadden verschoven, deze was aangebracht vanwege de stevige wind om te voorkomen dat de deur zou klapperen, kwamen we uit op de mooie binnenplaats. En tot onze verrassing was de kerkdeur ook van het slot, zodat we binnen konden kijken. Maar, zoals gebruikelijk in de Griekse kerken, wordt het niet echt gewaardeerd dat je daar binnenkomt met blote schouders en met blote knieën. En die hadden we. Maar een behulpzame toerist, die Grieks sprak en die wij overigens al eerder tegen waren gekomen in Mylpotámos, vroeg aan een erg jonge kloosterzuster of er geen doeken waren om deze om ons heen te slaan. Zij had die niet en wenkte dat het toegestaan was om de kerk te bezichtigen. De kerk had een prachtig interieur met veel glans en glitter! Na het bezoek aan de kerk en aan de bijgebouwen, zijn we de kloosterzuster gaan bedanken voor het bezoek en zij bood ons iets te drinken aan en wij moesten een snoepje uit de trommel nemen. Ook vroeg ze om iets in het gastenboek te schrijven. Erg aardig en gastvrij.
Na dit bezoek aan het klooster hebben we even de rust opgezocht en zijn via de betonweg, die afdaalt naar Avlémonas, naar het strand van de baai van Kaladí gegaan. Dit strand is het verlengde van het langgerekte Skándia-strand van Paliópoli, waar wij zondag de 3e juni al waren geweest. Om op het strand te komen moest je eerst een erg steile stenen trap van ongeveer 127 treden afdalen, maar het was de moeite waard. Een erg mooi kiezelstrand met schitterende rotsblokken en doorkijkjes. Op dit strand hebben we heerlijk genoten van onze vers gekochte geroosterde minibroodjes van de bakker van Karavas.
Nadat de zon achter de rotsformaties was verdwenen zijn we weer teruggegaan naar Plateia Ammos om ’s avonds te gaan eten bij Maria in Logothetiánika. Zis, van de bar uit Agia Pelagia, stond ons al op te wachten en er stond al een grote tafel voor ons gezelschap klaar. Toen wij binnenkwamen in dit etablissement …………………je weet niet wat je ziet! Dit moet je echt meemaken! Voorheen was het een dorpswinkel en dat is het nog steeds maar nu annex restaurant. De spullen, meestal in dozen, hoog opgestapeld vanaf de grond tot aan het plafond. Hier en daar een foto van de voorouders ertussen en de flessen afwasmiddel staan gebroederlijk naast de flessen drank of andere levensmiddelen. Verder zie je tegen de wanden nog oude vitrinekasten, die volgestouwd waren met onder andere theedoeken, afwasborstels, blikjes frisdrank en je kon het zo gek niet bedenken of “het moest er wel ergens liggen”. Bovenop de dozen twee televisietoestellen met, voor Grieken gebruikelijk, een volumeknop die op “hard” stond en daartussen stonden dus enkele tafeltjes waaraan gegeten kon worden. De papieren tafelkleedjes werden bijvoorbeeld rechtstreeks uit een doos getrokken. Prachtig om te zien! Het eten was prima! We wisten van te voren niet wat we te eten zouden krijgen, want Ziggi had ons verzekerd dat het een “surprise” zou worden. En dat werd het ook! We kregen voorgerechten opgediend, die we nog nooit eerder tijdens onze vakanties in Griekenland te eten hebben gekregen, waaronder gebakken courgettes met kaas en een soort “tapenade”, die je op het geroosterde brood (met kristalzout, olijfolie en oregano) moest smeren. Vervolgens werden weer diverse tussengerechten op tafel gezet, totdat er een reuzenschotel met frites en vlees kwam. Daarnaast werden onophoudelijk de glazen bijgevuld met wijn. In de tussentijd kwam Maria regelmatig vragen of alles goed was, terwijl oma rustig in een hoekje de krant zat te lezen (volgens Maria seksadvertenties) en de bonnetjes zat te tellen. Als toetje kregen we, tot twee keer toe, grote hoeveelheden Griekse yoghurt met vruchten en een erg zoete soort “brokkelige schuimgebak” in twee smaken. Kortom, het eten was voortreffelijk. Aan het eind van dit overvloedige eetfestijn kregen de dames nog een cadeautje, in de vorm van een hanger uitgereikt, van Maria en de heren werden verblijd met een miniflesje ouzo. En zo werd het deze dag weer erg laat, voordat we ons bed in konden kruipen.